archived Chicago Blues Festival 29/11/2021
Introductie
Sommige tradities krijgt een virus nooit klein. In december 2019 ging het meest recente Chicago Blues Festival door, voor de vijftigste keer zelfs. Banana Peel hoorde daar toen voor de zoveelste maal bij. Voorjaar 2020 gebeurde dan het onvoorstelbare, wat een eenenvijftigste editie van het CBF dat jaar onmogelijk maakte. Maar nog eens een jaar later nemen we draad weer op waar we hem toen lieten liggen. Op naar twee uitvoeringen van ons geliefde festival dat de muziek eert die in The Windy City groot werd en zich vandaaruit over de hele wereld verspreidde (we zegden bijna: ‘als een virus verspreidde’…)
De hele voorgeschiedenis van de Europese versie uit de doeken doen zou ons te ver leiden. Het volstaat eraan te herinneren dat het pionierswerk in Frankrijk geschiedde. Jean-Marie Monestier uit Bordeaux begon ermee in 1969. In de jaren zeventig kreeg hij assistentie van onder meer Didier Tricard, die het CBF solo in goede banen leidde tussen 1977 en 2013. Daarna nam zijn zoon Guillaume Tricard de fakkel over. We zijn hen bijzonder dankbaar!
In deze editie neemt Lil’Ed Williams het voortouw. Hij is de neef van Joseph Benjamin ‘JB’ Hutto (1926-1983), bekend voor zijn slide gitaarwerk in de stijl van Elmore James en voor zijn reciterende zangstijl. Lil’Ed is inderdaad niet van de grootste maar het enige wat van belang is, is dat hij een waardige voortzetter is van de traditie. Zijn gitaarspel is intens, vet en visceraal, appelleert aan de onderbuik. Lil’Ed kronen we hierbij graag tot de koning van de bottleneck boogie. En ja, we moeten het wel vaker aanhoren : Lil’Ed is de man met de (soms rode) fez!
The Blues Imperials zijn al jaar en dag zijn begeleidingsband. Ook op andere vlakken houdt hij van de traditie: al dertig jaar brengt hij zijn platen, en dat zijn er een tiental, uit op hetzelfde label, platenproducer Bruce Iglauer, stichter en CEO van Alligator Records. De liefhebber weet dat Alligator één van de belangrijkste blueslabels is.
Naast Lil’Ed vinden we keyboardspeler Ken Saydak. Hij is afkomstig uit Chicago en kwam zo van jongsaf aan in contact met de blues. Onder eigen naam bracht hij drie platen uit bij het andere grote label van Chicago, Delmark. Maar Saydak speelde in de studio’s en op de podia met heel wat muzikanten, en niet van de minste : wat dacht je van Johnny Winter, Lonnie Brooks, Mighty Joe Young? Ken Saydak is een uitstekend zanger en komt dat graag bewijzen in onze club.
Een andere grote naam in deze editie is bluesdiva Peaches Staten. Sinds 1997 vind je haar op vele festivals en in de blues clubs met blues, soul en een tikkeltje funk als waarmerk. Ze is eigenlijk een product van de Mississippi Delta maar groeide op in de Chicago bluesscene. Met The Groove Shakers vind je haar wekelijks in The Windy City (op dinsdag in Kingston Mines blues nightclub)… als ze niet op wereldtournee is, natuurlijk! Als lid van het Chicago Blues Festival zong ze al in Banana Peel. Maar ook buiten het CBF stond ze hier, meer bepaald op 27 juni 2005. In Europa blikte ze twee cd’s in met Nick Becattini, ‘Nick & Peaches – Live At Blue Sun’ (2001) en ‘Time Will Tell’ (2005)
Gitarist-zanger Michael Garrett en drummer Kelly Littleton maken al heel lang deel uit van The Blues Imperials. Mike Scharff is ook al lid van Lil’Ed’s band, maar heeft een uitpuilende agenda, te zien aan de vele in Chicago gewortelde bands waar hij allemaal elektrische bas speelt. Met deze muzikanten die zo goed vertrouwd zijn met Lil’Ed kan het alleen maar knallen in Banana Peel!
Antoine Légat.