archived James Armstrong 04/04/2022

Introductie

Na het concert van 20 maart 2017 hadden we in naam van velen de wens geuit: ‘Come back soon!’ Toen stond James Armstrong voor het eerst, toch als soloartiest, op het podium van Banana Peel, onder begeleiding van de uitmuntende Henry Carpaneto Band. Jaren daarvoor was hij hier al eens maar dat was vermoedelijk n.a.v. het Chicago Blues Festival. James Armstrong is the real thing, een elektrische gitarist, zanger en songschrijver die van soul doorspekte blues hoog in het vaandel draagt. James komt uit een gezin met een muzikale achtergrond. Armstrong werd geboren in Santa Monica, Californië (22 april 1957) Pa, James Sr., was jazzgitarist, ma blueszangeres. Geen wonder dat James al op jonge leeftijd gitaar leerde spelen, op zijn zeventiende zijn eigen band had en kort daarop door de States toerde!

Hij keek naar verluidt op naar Albert King maar ook naar de vier jaar oudere Robert Cray (in ’80 zijn eerste plaat, op 24-03-85 in de BP!) James tekende bij High Tone Records waar ook Cray toen onder contract lag. De jonge snaak speelde en leerde bij toppers als Albert Collins, Big Joe Turner, Smokey Wilson, bij wie hij de jongste gitarist ooit was. Hij verhuisde naar de Bay Area van San Francisco en in 1995 bracht hij zijn debuutplaat uit, ‘Sleeping With A Stranger’. Dat was op alle vlakken een voltreffer. James’ toekomst zag er dan ook stralend uit. Maar aan de vooravond van de promotietoer, sloeg het ongeluk snoeihard toe: in april 1997 stak een inbreker hem haast dood. De opgelopen verwondingen maakte een maandenlange, moeilijke revalidatie nodig van de linkerschouder, arm en hand. Onherstelbaar was echter de schade aan de zenuwen van de linkerhand.

Maar James paste zijn speelstijl aan, stelde vast dat slide spelen een uitweg bood, huurde een lead gitarist in: in de studio werden dat Joe Louis Walker en Doug MacLeod (op zijn tweede plaat ‘Dark Night’, 1998) en live kwamen Mike Ross en jeugdvriend Coco Montoya te hulp. Ross is erg belangrijk in de wederopstanding omdat hij James’ zelfvertrouwen opkrikte en hem begeleidde in het opnieuw leren spelen. James doopte hem dan ook zijn ‘gitaarengel’ en dat is precies de titel van Armstrongs vijfde en meest recente cd, ‘Guitar Angels’ (2014) Op die plaat eert hij niet enkel Ross, maar ook zijn vader, Coco Montoya, Joe Louis Walker en in ‘Healing Time’ zijn broer Norman Armstrong, ook gitarist en kort tevoren overleden.

Intussen was James vanaf 1999 opnieuw te horen op de festivals, had hij een derde cd met grotendeels eigen werk op High Tone uitgebracht, ‘Got It Goin’ On’ (2000; de laatste die hij voor dit label maakte) met o.a. Jimmy Pugh (keyboards in de Robert Cray Band) Men omschrijft die cd als baanbrekend en leverde in totaal drie nominaties op voor een WC Handy Award (o.a. voor Song Of The Year met ‘Pennies And Picks’) Daarna is het lange tijd stil, toch wat releases betreft: pas in 2011 verschijnt ‘Blues At The Border’ (op Catfood Records, zijn huidige label) Armstrong heeft in de loop van de jaren het podium gedeeld met indrukwekkende lijst coryfeeën in de blues: behalve de reeds genoemde, denken we aan Albert Collins (+1993), Keb’ Mo’, Tommy Castro.

Maar hij begeleidde ook artiesten van buiten de blues, bewijs van veelzijdigheid: Chaka Khan, Ricky Lee Jones, Jan & Dean (de surfrockers van o.a. ‘Little Old Lady From Pasadena’ en ‘Dead Man’s Curve’!) zijn het vermelden waard. Bij herhaling werden songs van hem in film soundtracks gebruikt. Tot slot: in 2016 startte hij zijn eigen label op dat, niet verwonderlijk, de naam Guitar Angels Records meekreeg. Voor de liefhebbers: de meest recente cd van James Armstrong in nog altijd het uitstekende ‘Blues Been Good To Me’ (2017; CatFood Records)

Antoine Légat

Line-up

James Armstrong: Guitar and Vocals
Victor Puertas: Keyboard and Vocals
Antoine Escalie : Bass and Vocals
Pascal Delmas: Drums + Road Manager