archived Meena & Chris Fillmore Band 04/10/2021

Introductie

Pit en branie, dat heeft de Oostenrijkse Meena Cryle in overvloed. Maar ze zou er in Banana Peel weinig mee kunnen aanvangen als ze niet begiftigd was met een formidabele stem en begeesterd was door de blues, een begeestering die ze weet door te geven aan haar verrukte publiek. De ontmoeting, ruim 20 jaar geleden, met landgenoot Chris Fillmore, gitarist, songsmid, arrangeur en (co-)producer, leidt tot een volgehouden samenwerking, twee handen op één buik. Te horen aan de vijfde cd ‘ELeVatIonS’ (CRS; 2019) en de live clips op YouTube staat er Banana Peel wat te wachten op 4 oktober als de club feestelijk weer de vertrouwde deur opengooit.

Meena Cryle (°1977) komt uit een gezin waar muziek een belangrijke plaats innam. Haar eerste bandje was naar verluidt een ‘psychedelische bluesrockband’. Die openheid zet zich door in het heden: ook gospel, (southern) rock, ballads en soul maken deel uit van het copieuze menu. Blues blijft echter het kloppende hart van Meena’s muzikaal universum. Maar ook reizen zit haar van jongsaf in het bloed: ze trekt naar Afrika (meer bepaald Mozambique), verkent Europa en de States. Pit en branie, en nog geen klein beetje.

Meena en Chris hebben zoals gezegd vele watertjes doorzwommen: in 2010 neemt ze met hem een eerste echte album op, ‘Try Me’, ingeblikt in Stantonville, Tennessee, voor Ruff Records. Op hetzelfde label verschijnen achtereenvolgens ‘Feel Me’ (2012) en ‘Tell Me’ (2014) Het onvermijdelijke live-album volgt, ‘In Concert’ (2017), dat laatste op CRS, waarop dus ook de voorlopig laatste werd uitgebracht.

In 2011 werden Meena & The Chris Fillmore Band tweede op de European Blues Challenge in Berlijn. In 2013 werden ze genomineerd voor een AMADEUS Austrian Music Award en haalden ze de halve finale in het prestigieuze IBC (International Blues Challenge) van de Blues Foundation in Memphis Tennessee (een maatstaf sinds 1980)

Passie is het devies van Meena & The Chris Fillmore Band. Iemand beschreef hen als ‘Etta James meets Stevie Ray Vaughan’. Uiteraard is dat een overdreven statement, nog net geen heiligschennis, maar het is toch maar een schattig compliment. Bij Meena denk je aan Beth Hart, Susan Tedeschi, Sue Foley, Dana Fuchs, Liz Mandeville en andere (power) bluesdames, maar we weten dat ze zelf niet houdt van vergelijkingen, en terecht, dus zeg dat haar liever niet: Meena is een categorie op zich, daar houden we het op.

Fillmore is een bewonderaar Elvis Presley, al heel zijn leven, maar hij citeert ook John Lee Hooker en, hoe kan het ook anders, SRV, Stevie Ray. Maar ook hij is intussen een rolmodel voor anderen, als hij akoestische en elektrische gitaren beroert, of slide, of pedal steel speelt. Zijn technisch kunnen wordt alom geroemd. Op ‘ELeVatIonS’, zeven eigen songs en drie versies van andermans werk, opgenomen in de Sound Fux Studio in Beieren, hoor je nog opvallende invloeden: er staat een cover op van een song van die goeie ouwe Marshall Tucker Band, pure southern rock dus, verder een song van Eric Bibb, een ode aan John Lee Hooker, plus een uitvoering van ‘Well Well Well’, resultaat van de samenwerking van singer-songwriter Danny O’Keefe met Bob Dylan. Zo breed gaat het bij Meena en Chris…

Op een paar tracks speelt een muzikant mee die we in BP maar àl te goed kennen, niemand minder dan (slide)gitarist Hans Theessink. De man uit Enschede leeft, woont en werkt al eeuwen in Wenen, waar hij geniet van een groot aanzien. Op ‘ELeVatIonS’ levert Hans een paar bijdragen aan op mandoline. Fysiek zal Hans allicht niet aanwezig zijn in BP, maar zijn weldadige blues invloed zullen we ongetwijfeld voelen. Meena en Chris zorgen voor de rest…

Antoine Légat.