archived Nico Wayne Toussaint 13/05/2024

Introductie

Nico Wayne Toussaint, Frans en vettig

Het einde van het seizoen is in zicht, maar daar leidt de kwaliteit van de programmatie allerminst onder.

So it begins

Nico Wayne Toussaint krijgt internationaal steeds meer erkenning in de blueswereld. Deze Franse zanger/mondharmonicavirtuoos is in 1973 in Toulon geboren en groeide op in het zuidelijke Pau. Op zijn vijftiende ontdekt hij Hard Again, de plaat van Muddy Watters met James Cotton op de mondharmonica. MW wordt zijn mentor en voorbeeld …

Bedwelmd door zijn bluesverslaving, trekt hij naar de VS. Hij ontmoet er verschillende blueslegendes en begint her en der met hen te jammen. Hij is helemaal weg van mondharmonicaspeler R.J.Mischo en vastberaden het instrument onder de knie te krijgen.

Carrière

In 1998 brengt hij My Kind of Blues uit, meteen een schot in de roos. Hij won er de Euroblues Trophy en Best Young French Artist mee. Hij brengt een hele resum succesvolle albums uit met klinkende namen zoals Bryan Lee, Guy David en Mike Welch. Zijn Chicago-bluesspel maakt hem een graag geziene gast op de grote festivalpodia. Steevast maakt hij indruk met zijn podiumpresence en doorleefde harmonicablues. Zowel in 2014 als 2024 is hij finalist op de International Blues Challenge, en dat zegt veel. Heel veel.

Diep, vet, krachtig

Van zijn Franse afkomst is weinig te merken. Zijn stijl en repertoire zijn zonder twijfel compleet ingebed in de originele bluessound, duidelijk beïnvloed door onder andere James Cotton, RJ Mischo, William Clark en Rod Piazza. Krachtig spel, diepe tonen, zware keelvibraties in combinatie met een aanstekelijke energie en enthousiasme maken van Toussaint een live-topper van jewelste. O, en de man kan nog zingen ook. In tegenstelling tot veel andere begenadigde harmonicaspelers, is zingen geen verplicht nemen-we-er-dan-maar-bij dingetje.

Het mag duidelijk zijn, deze Franse harpspeler verdient zijn plaats in het Banana Peel-imperium. Wij kijken ernaar uit, en jullie natuurlijk ook!

Bronvermelding